Lata działalności: 1927–22.10.1991
Nazwisko założyciela: Richard Zok

 

img

fot. ze zbiorów Muzeum Miejskiego w Zabrzu

Następne zabrzańskie kino wybudowano na posesji przy Dorotheenstrasse 32, należącej do zabrzańskiego właściciela wytwórni likierów Ericha Grabki. Wszedł on w spółkę z Richardem Zokiem z Królewskiej Huty, który w dokumentacji budowlanej wymieniony jest jako inwestor przedsięwzięcia. Projekt kina, wykonany w październiku 1926 roku, przewidywał widownię składającą się z 26 rzędów liczących po 17 krzeseł. Nie został on zatwierdzony, w związku z czym przygotowany został nowy, w którym zaprojektowano 23 rzędy z 17 miejscami i dwa rzędy z 15 miejscami, co dawało łącznie 421 miejsc siedzących. Kino, które nazwano „Apollo”, otwarto w sobotę, 10 kwietnia 1927 roku o godz. 16. Reklamowało się ono hasłem „Kino jest wesołe, miejsca wygodne, a ceny niskie”. Wynosiły one 0,50, 0,70, 0,90 i 1,20 marki. Do 1932 roku w kinie tym przygrywał zespół złożony z trzech muzyków. Od 1933 roku przy projekcji filmów dźwiękowych wykorzystywano aparaturę systemu „Kinoton”. W następnych latach kino kilkakrotnie zmieniało właścicieli bądź dzierżawców. W 1929 roku jako jego właścicielka wymieniona była Hedwig Zok. Tak samo w 1930 roku. Dwa lata później jako właściciel kina pojawił się znany nam już Alfred Neugebauer, zapewne zięć Hedwig Zok. Jego nazwisko wymieniane jest jeszcze w czerwcu 1933 roku. Miesiąc później kino znajdowało się już w rękach Erny Nikl, która w listopadzie 1935 roku występowała z kolei pod nazwiskiem Erny Groß. Jej mąż, Eduard, był mistrzem rzeźniczym. Od 1 lipca 1936 roku dzierżawcami kina byli wspólnicy [Wladislaus] Hornig & [Max] Kumor. Parę tę wymienia również zabrzańska książka adresowa z 1938 roku. Władysław Hornik (tak jego nazwisko pisano w polskiej części Górnego Śląska) pod koniec lat 20. XX wieku mieszkał w Lipinach (obecnie dzielnica Świętochłowic), gdzie założył kino „Słowackiego” i „Colosseum”. Jako właściciel tego drugiego wymieniony jest w 1928 i 1930 roku. Natomiast w książkach telefonicznych z lat 1941 i 1942 przy kinie „Apollo” wymieniane jest nazwisko Klary Hornig. Po zakończeniu II wojny światowej w sali kinowej utworzono magazyny i biura. Filmy zaczęto w kinie „Apollo” wyświetlać ponownie w początkach stycznia 1957 roku. W latach 90. XX wieku przebudowano je na dyskotekę, a następnie na sklep.

Piotr Hnatyszyn