Lata działalności: 1929–1984
Nazwisko założyciela: Hermann Seidemann

 

Początki kina w Rokitnicy związane są z nazwiskiem mistrza brukarskiego Hermanna Seidemanna z Bytomia. Był on właścicielem bytomskiej firmy zajmującej się pracami ziemnymi, która miała filie w Gliwicach i Zabrzu-Biskupicach. W 1929 roku za sumę 4 tys. marek nabył działkę budowlaną przy Hindenburgstrasse 10 (ul. A. F. Modrzewskiego). Sprzedawcą była bytomska firma budowlana „Dzialoszynski & Bruck”. Projekt kina wykonał architekt Eugen Walter z Bytomia. Oprócz 338 miejsc na parterze i 134 na galerii, w sali projekcyjnej zaplanował on także wybudowanie sceny i orkiestronu. 6 grudnia 1929 roku budynek był gotowy w stanie surowym, a H. Seidemann chciał otworzyć kino w czwartek, 23 stycznia 1930 roku. Kontrola urządzeń elektrycznych przeprowadzona 24 stycznia przez urzędników z „Oberschlesischer Überwachung-Verein” w Gliwicach stwierdziła, że odpowiadają one przepisom zatwierdzonym przez Związek Niemieckich Elektrotechników. Jedynie oświetlenie awaryjne należy wyposażyć w dodatkowy, co najmniej 16-amperowy akumulator pracujący minimum dwie godziny bez przerwy. Ponadto konieczne jest wywieszenie w pobliżu tablicy z głównym wyłącznikiem schematu połączeń całej instalacji elektrycznej. Po wykonaniu tych zaleceń, kino mogło zacząć działać. O wiele więcej wad, bo aż 19, wykazała kontrola urzędników Powiatowego Urzędu Budowlanego z Bytomia, przeprowadzona pod koniec stycznia. Do poprawki były schody i poręcze prowadzące do loży. Drzwi uchylne powinny być zaopatrzone w mocowania umożliwiające pozostawienie ich w pozycji otwartej, nie może być przy nich progów. Poprawienia wymagała wentylacja w damskiej toalecie. Drzwi prowadzące na strych muszą być wykonane z materiałów ognioodpornych. Otwory zsypowe do piwnicy znajdujące się na zewnątrz budynku muszą mieć solidne kraty zabezpieczające, wytrzymujące ciężar człowieka. Pierwszy rząd foteli należy usunąć, bo postawiono go zbyt blisko ekranu. Numeracja krzeseł oznaczona została niezgodnie z przepisami. Oświetlenie sali projekcyjnej musi być obsługiwane jednym, dobrze widocznym włącznikiem, a instalacja musi być ognioodporna. Jej schemat musi zawisnąć koło głównego wyłącznika prądu. Podwórze i drzwi wyjściowe z kina muszą być dobrze oświetlone. Grzejniki i instalacja centralnego ogrzewania muszą zostać osłonięte aby nikt z widzów się nie poparzył. W kilku miejscach należy powiesić instrukcje ewakuacyjne wraz z planami kina. Drzwi do kabiny projekcyjnej muszą się zamykać automatycznie, a poza nią musi się znajdować dodatkowy wyłącznik, umożliwiający wyłączenie wszystkich znajdujących się w niej urządzeń elektrycznych. Oświetlenie schodów powinno mieć zasilanie niezależne od oświetlenia głównego. Instalacja wodna musi być przystosowana do podłączenia sprzętu gaśniczego. Brakowało ponadto schodów prowadzących na scenę. Podwórze należało wyrównać, utwardzić i odwodnić, a budynek otynkować od strony ulicy. Od usunięcia tych niedociągnięć w ciągu sześciu tygodni uzależniono zgodę na otwarcie kina. Jedynie tynkowanie mogło być wykonane w późniejszym terminie.

Kiedy Hermann Seidemann wykonał te prace i kiedy otworzył kino, nie wiemy. W książce adresowej „Reichs-Kino-Adressbuch” wydanej na rok 1931 napisano, że kino to powstało w 1929 roku, na widowni ma 370 miejsc, seanse odbywają się codziennie, a jego właścicielem jest Herm. Seidemann. Następne wydarzenie wskazują jednak, że budowa kina w Rokitnicy nie była interesem jego życia. 10 kwietnia 1931 roku odbyła się sądowa licytacja przymusowa budynku przy Hindenburgstrasse 10, który za sumę 41 500 marek nabył Deutsche Volksbank w Bytomiu. Miesiąc później, jako właściciele kina występują Richard Broll, posiadacz kina i restauracji w Miechowicach, znajdujących się przy Hindenburgstrasse 80 i Franz Bielowski z Mikulczyc. Po przeprowadzeniu prac renowacyjnych, kino otwarto ponownie na początku września 1931 roku. Już w 1932 roku wyświetlano w nim filmy dźwiękowe korzystając z aparatów systemu „Klangfilm”, a seanse odbywały się dwa-trzy razy w tygodniu. Z czasem Richard Broll, wycofał się ze spółki z Franzem Bielowskim. Zmarł 28 kwietnia 1938 roku w czasie pobytu wypoczynkowego w Międzygórzu. Bielowski oczywiście nazwał kino „Union-Theater”. 1 kwietnia 1942 roku właścicielem kina w Rokitnicy został syn Franza i Marthy, Wilhelm Bieler mieszkający w Raciborzu. Jego przedstawicielem w Rokitnicy był początkowo Josef Smolarczyk, a następnie Elfriede Schulze. Budynek kina został spalony w czasie działań wojennych. Obiekt wyremontowano w 1949 roku. Przez pewien czas, do początku lat 70. XX wieku mieściło się w nim kino „Pokój”.

Piotr Hnatyszyn

Papier firmowy Union-Theather